Hoewel de 24 Horas TT Vila de Fronteira vandaag een internationale uitstraling heeft, is er in de immense lijst van inschrijvingen nog ruimte voor amateurrijders, of als je wilt, voor herenrijders. Mannen en vrouwen met verschillende beroepen, die een passie voor auto's delen. Dit artikel gaat over het verhaal van twee van deze gentleman-chauffeurs. Manuel Teixeira en Jorge Nunes.
De eerste, Manuel Teixeira, een advocaat en nieuwkomer in terreinactiviteiten, vond in de snelle Alentejo-vlaktes de ideale therapie voor de traagheid waarmee hij soms wordt geconfronteerd bij de uitoefening van zijn beroep. De tweede, Jorge Nunes, is een begrip voor liefhebbers van Porsches. Eigenaar van Sportclasse — een onafhankelijke Porsche-specialist — en zoon van Américo Nunes, Jorge Nunes besloot, eveneens voor de eerste keer, Porsches in te ruilen voor de besturing van een terreinwagen.
Geïntegreerd in verschillende teams en auto's, gingen Manuel Teixeira in een Land Rover Bowler uit de Silver Fox Racing Team-formatie en Jorge Nunes in een Nissan Terrano II van RedeEnergia/SportClasse ervan uit dat ze dit avontuur met dezelfde geest zouden aangaan: maximaal plezier . Als secundaire doelen gingen ze ervan uit dat het bereiken van het einde van de 24 Hours of Frontier ideaal was.
“Ons doel in Fronteira is om een geweldige tijd te hebben!”
In het geval van de eigenaar van Sportclasse: "Alles gebeurde naar aanleiding van de wens van een groep vrienden die een auto wilden huren om in Fronteira te racen. We kregen uiteindelijk meer dan één auto en dat was het… hier zijn we”.
Wat betreft de samenstelling van het team, dat de naam Rede Energia/SportClasse kreeg, benadrukt Jorge Nunes de diverse ervaring van de elementen: “Sommigen hebben ervaring… anderen, zoals ik, hebben helemaal geen ervaring. Ik ben meer gewend aan Porsches en asfalt”.
Jorge maakt een vergelijking tussen de twee modaliteiten en stelt dat, in tegenstelling tot rally's en snelheid, "hier, wat er toe doet, weerstand is", omdat "vooral bij het passeren van buggy's, de vloer echte kraters krijgt. We moeten de slijtage van de auto in de hand houden.”
Wat de kosten betreft, zegt Jorge Nunes: "Dit is eigenlijk allemaal met veel eigenzinnigheid opgezet. De auto is bijna 20 jaar oud, maar het is genoeg voor onze doeleinden.”
"Het wordt heel zwaar, maar ook heel interessant"
Bovendien is de houding van Manuel Teixeira niet heel anders. Ondanks dat hij in de rij stond met een competitieve Bowler Proto, ging hij de race met hetzelfde gemak tegemoet. "Toen mij werd verteld dat het was om in een Bowler te racen, antwoordde ik dat het te veel auto voor mij was, maar ik besloot het te accepteren".
Ondanks het gebrek aan ervaring slaagde hij erin interessante ritmes af te drukken en overtrof hij de verwachtingen van het team. “Het team vroeg me om tijden van ongeveer 15 minuten per ronde te maken, dus op dit moment kan ik alleen maar tevreden zijn; Ik heb net 13,03 m afgelegd, dat wil zeggen bijna twee minuten korter dan mij werd gevraagd. Ik ben erg tevreden".
Van droom… naar (harde) realiteit
Zeker na de vrije training die vrijdag plaatsvond, zou de race zelf stiefmoeder worden, zowel voor Manuel Teixeira als voor Jorge Nunes. Met de eerste niet eens in staat om zijn rijdienst te voltooien. In de tweede ronde van de 24 Hours of Frontier kreeg Bowler een klap op het chassis, waardoor de rest van de race hypotheken moest worden.
Wat Jorge Nunes betreft, hij zou uiteindelijk meer geluk hebben, want door de eerste rijploeg te nemen, slaagde hij er nog steeds in om te genieten van de ervaring van het rijden in een raceomgeving. Hij merkte direct na het einde van zijn dienst in Fronteira op: "Ik werd het beu om plezier te hebben, ondanks het feit dat we meestal in de auto rondhingen. Maar voor degenen die van deze adrenaline houden, is het echt gaaf!”.
Ongeacht het resultaat beloofden beiden volgend jaar terug te keren. Wij zullen hetzelfde doen.
