Het is een feit dat de kunst die alle autoliefhebbers fascineert min of meer lijkt op de vegen van rubber die teer afstralen tijdens een drift. Maar er waren er die verder gingen...
Welnu... er waren mensen die hun weg naar buiten wilden vinden om de cultuur te ontdekken en een mechanische werkplaats gebruikten als decor om enkele van de beroemde renaissanceschilderijen na te maken. Ja, ze lezen goed.Schilderijen zoals de Mona Lisa en Het Laatste Avondmaal van Leonardo da Vinci, De geboorte van Venus van Botticelli zijn slechts enkele voorbeelden die een gesmede geest van nieuwe idealen in de renaissanceschilderkunst hebben gesticht. We kunnen ze niet opnieuw maken met semi-synthetische motorolie (dat heeft niemand zich dat nog herinnerd), maar we kunnen ze plaatsen met een autoreparatiewerkplaats op de achtergrond. En dat moet Freddy Fabris' idee zijn geweest...
Fabris is een fotograaf die werd geboren in New York, maar opgroeide in de straten van Buenos Aires, Argentinië en al meer dan 20 jaar met portretten en conceptuele beelden werkt. Zijn meest recente briljante idee heet Renaissance, dat erin bestaat enkele van de originele Renaissance-schilderijen te reproduceren. Tegen die tijd raden ze al wat een van de gekozen scenario's was.
ZIE OOK: Hyundai Santa Fé: het eerste contact
In een gesprek met de Huffington Post zegt Fabris dat hij renaissanceschilderijen altijd al wilde belonen, maar dat het niet genoeg zou zijn om ze te herscheppen als foto's.
“Ik wilde de esthetiek van de schilderijen respecteren, maar ik moest een conceptuele voetafdruk toevoegen die een nieuwe 'laag' aan de originele werken zou toevoegen. Haal ze uit hun oorspronkelijke context, maar behoud toch hun essentie. Ik vond toevallig een oude garage in het middenwesten van de VS, en hiermee begon de serie. De plek smeekte om daar iets te laten fotograferen en langzaam begonnen ideeën hun plaats in te nemen.” | Freddy Fabris
Fabris koos drie van de meest emblematische schilderijen: De schepping van Adam van Michelangelo, De anatomische les van dokter Tulp, van Rembrandt en het eerder genoemde Laatste Avondmaal van Da Vinci. De basiscompositie van de scènes blijft trouw, maar de elementen veranderen drastisch.
In Adam's Creation zien we niet dat God de eerste mens schiep, maar een geleerde monteur die een schroevendraaier overhandigt aan een potentiële carrièrezoeker. De symboliek is sterk, het is alsof niet alleen de sleutel kapot is, maar ook de kennis van jarenlang draaiende motoren. Maar deze subjectiviteit van interpretatie wordt aan uw verbeelding overgelaten...
In het Laatste Avondmaal had de remake een formaatwijziging nodig en moesten er nog wat schroeven in de doos: de tafel is zeker strakker en er ontbreken drie apostelen, maar het resultaat is nog steeds sensationeel. Let op het wiel achter Jezus' hoofd, dat perfect de rol van de doornenkroon speelt. De kunstenaar ging zelfs tot in het kleinste detail door.
Last but not least is Rembrandts De anatomische les van dokter Tulp. In het originele werk en zoals de naam al aangeeft, hebben we een anatomieles die door Nicolaes Tulpdo wordt gegeven aan een groep leerling-dokters (het verhaal zegt dat de scène waar is en plaatsvond in 1632, toen slechts één dissectie per jaar was toegestaan en dat het lichaam is bij voorkeur dat van een geëxecuteerde crimineel). In de nieuwe "mannelijke" versie wordt het bestudeerde object vermenigvuldigd en zijn er duizend-en-een auto-onderdelen.
Afbeeldingen: Freddy Fabris