Mijn beste Citroën AX,
Ik schrijf je aan het eind van al die jaren, omdat ik je nog steeds mis. Ik heb jou, mijn metgezel van zoveel avonturen, van zoveel kilometers, ingeruild voor dat Zweedse busje.
Probeer me te begrijpen. Het had airconditioning, een gespierder uiterlijk en een krachtigere motor. Je hebt me zoveel beloftes gedaan dat ik uiteindelijk met je handelde. Ze bood me zelfs dingen aan waarvan je nooit had durven dromen. Ik moet bekennen dat die eerste maanden van de zomer fantastisch waren, de airconditioning een geweldige wending nam en de krachtigere motor maakte mijn bewegingen sneller.
Ik weet niet eens of je nog steeds aan het rollen bent of dat je "eeuwige rust" hebt gevonden in een autoslachtcentrum.
Bovendien was mijn leven veranderd. Reizen werden langer, reizen naar de universiteit werden ingeruild voor reizen naar het werk en de behoefte aan ruimte nam toe. Ik was veranderd en jij was nog steeds dezelfde. Ik had wat meer stabiliteit nodig (je rug...) en rust (je geluidsisolatie...). Om al deze redenen heb ik je veranderd. In mijn garage is maar plek voor één auto.
Kort daarna begonnen de problemen. Sinds die tijd denk ik elke keer als ik een Citroën AX zie aan jou en onze avonturen. En toen begon het mis te gaan. Ik heb geprobeerd in mijn nieuwe «Zweedse» de leuke tijden die ik met jou had na te bootsen, maar het is niet hetzelfde.
Je was een hark, ze is erg beheerst. Bij jou was ik op eigen risico, bij haar heb ik altijd de tussenkomst van elektronische systemen. Je had pure geleiding, het heeft gefilterde geleiding. Je was geen supersportwagen - je motor leverde niet meer dan 50 pk. Maar de toegewijde manier waarop je toeristisch klom op de secundaire wegen die we bewandelden op zoek naar die bochten (en welke bochten!), betekende dat ik in mijn verbeelding aan boord was van iets krachtigers.
Vandaag, nu mijn leven stabieler is, ben ik weer op zoek naar jou. Maar ik weet niets over jou, helaas zijn we nooit meer "vuurtorens" op de weg overgestoken. Ik weet niet eens of je nog steeds aan het rollen bent of dat je "eeuwige rust" hebt gevonden in een autoslachtcentrum - hagedis, hagedis, hagedis!
Ik wil je zeggen dat ik weer naar je op zoek ben. Ik wil weten waar je heen gaat, hoe je bent geweest... wie weet hebben we nog niet een paar duizend kilometer meer om samen af te leggen. Ik hoop het! Je was en blijft in ieder geval mijn eerste auto.
Van een chauffeur die je niet vergeet,
William Costa
NOTITIE: Op de gemarkeerde foto zijn er de twee acteurs in dit romantische verhaal van «vier wielen» op de dag dat ze uit elkaar gingen. Sindsdien heb ik mijn AX nooit meer gezien. Een vriend van mij vertelde me dat hij hem in de buurt van Coruche (Ribatejo) had gezien. Ik heb ook mijn haar geknipt.