In een tijdperk waarin arcades nog steeds konden wedijveren met consoles en toen de mobiele telefoon niet meer dan een luchtspiegeling was, was het laatste wat je in een auto verwachtte een touchscreen te vinden. Dit was echter juist een van de belangrijkste aandachtspunten van de Buick Riviera.
Maar hoe kwam een touchscreen in de jaren tachtig op een auto terecht? Het begon allemaal in november 1980 toen de managers van Buick besloten dat ze halverwege het decennium een model wilden aanbieden dat was uitgerust met de beste technologie die te bieden had.
Tegelijkertijd werd in een fabriek van Delco Systems in Californië een aanraakgevoelig scherm ontwikkeld, speciaal ontworpen voor gebruik in auto's. Delco Systems was zich bewust van de bedoelingen van Buick en presenteerde begin 1981 een prototype van het systeem aan leidinggevenden bij GM (de eigenaar van Buick) en de rest is geschiedenis.
In 1983 werden de systeemspecificaties gedefinieerd; en in 1984 installeerde GM het in 100 Buick Riviera's die naar de dealers van het merk werden verscheept om publieke reacties op zo'n innovatieve technologie te horen.
Een (zeer) compleet systeem
De reacties zullen, naar we aannemen, positief zijn geweest. Zo positief dat in 1986 de zesde generatie van de Buick Riviera deze technologie met zich meebracht die rechtstreeks uit een sciencefictionfilm leek te komen.
Het systeem, genaamd Graphic Control Center (GCC), had een klein zwart scherm met 5” groene letters en gebruikte kathodestraaltechnologie. Met een geheugen van 32 duizend woorden bood het veel van de functies die toegankelijk zijn op een modern touchscreen.
Airconditioning? Het werd bestuurd op dat scherm. Radio? Daar hebben we natuurlijk de muziek gekozen waar we naar luisterden. Boordcomputer? Het was ook op dat scherm dat we het raadpleegden.
De Buick Riviera met het touchscreen.
Het systeem was voor die tijd zo geavanceerd dat er zelfs een soort 'embryo' van het navigatiesysteem ontstond. Het wees ons niet de weg, maar als we aan het begin van de reis de afstand die we zouden afleggen en de geschatte reistijd zouden invoeren, zou het systeem ons onderweg laten weten hoeveel afstand en tijd er nog over waren tot we de bestemming bereikten. bestemming.
Daarnaast waren een snelheidswaarschuwing en een complete set meters beschikbaar om ons te informeren over de staat van de auto. Met een opmerkelijke reactiesnelheid (in sommige opzichten beter dan die van sommige huidige systemen), had dat scherm ook zes sneltoetsen, allemaal om het gebruik ervan te vergemakkelijken.
Dit systeem was zijn tijd ver vooruit en werd ook overgenomen door de Buick Reatta (geproduceerd tussen 1988 en 1989) en maakte zelfs een evolutie door - het Visual Information Center - dat werd gebruikt door de Oldsmobile Toronado.
Het publiek leek echter niet helemaal overtuigd van deze technologie en daarom besloot GM af te stappen van een systeem dat zo'n 30 jaar later (en met de nodige evoluties) 'verplicht' werd in praktisch alle auto's.