Zoals u zult hebben gemerkt, zijn de meeste Duitse modellen begrensd op een maximumsnelheid van 250 km/u. We gingen uitzoeken waarom.
Het begon allemaal meer dan 40 jaar geleden. Eind jaren 70 ontstond in Duitsland een sterke beweging voor het behoud van het milieu, de politieke lobby onder leiding van de Duitse Groene Partij voerde destijds aan dat een deel van de milieuproblemen zou worden opgelost met de introductie van snelheid grenzen op de wegen. Hoewel niet goedgekeurd, diende deze maatregel als een waarschuwing voor de belangrijkste Duitse bouwers, die gedwongen waren na te denken over rampenplannen voor de toekomst.
Zoals u weet, staan de Duitse snelwegen – Autobahn – bekend om hun zeer tolerante snelheidslimieten (in sommige secties is er zelfs geen snelheidslimiet), en met de hausse in technologische ontwikkeling en de escalatie van de macht in de auto-industrie, de daar begonnen nieuwe modellen van te profiteren: snelheid, snelheid en nog eens snelheid.
Praktisch resultaat: eind jaren 80 reden er meerdere auto's met een snelheid van meer dan 200 km/u, waardoor het aantal ongevallen door te hard rijden toenam. Het probleem begon zo ernstig te worden dat fabrikanten moesten optreden om te voorkomen dat de Duitse overheid limieten op de snelwegen zou invoeren.
ZIE OOK: Audi stelt A4 2.0 TDI 150 pk voor voor € 295/maand
Dus in 1987 legden enkele van de toenmalige toonaangevende Duitse merken – Audi, BMW, Mercedes-Benz en Volkswagen – hun rivaliteit opzij en volgden ze het voorbeeld van Japan, door een gentlemen's agreement te ondertekenen dat ervan uitging dat alle nieuwe modellen beperkt waren tot de 250 km/u topsnelheid . Zoals te verwachten was, verwelkomde de Duitse regering deze vrijwillige overeenkomst tussen de merken en voerde ze geen wetswijzigingen door.
Het jaar daarop was BMW het eerste Duitse merk dat een model lanceerde met een elektronische snelheidsbegrenzer, de BMW 750iL (hierboven afgebeeld). Volgens het Beierse merk maakte de nieuwe V12-motor van 5,0 liter met 300 pk vermogen van deze sedan het mogelijk om "gemakkelijk" 270 km/u te halen, maar in plaats daarvan moesten klanten het doen met 250 km/u.
Maar waarom hebben sommige Duitse merken modellen die harder gaan dan 250 km/u?
De merken die dit pact ondertekenden, verkopen al geruime tijd modellen die sneller gaan dan 250 km/u, zoals de Audi R8 V10 of de Mercedes-AMG GT. Noem het trots, marketing of een daad van rebellie: de waarheid is dat er vele miljoenen euro's worden geïnvesteerd in de ontwikkeling van een auto, en daarom is het logisch dat fabrikanten een uitzondering maken voor sommige van hun modellen - vooral voor sport auto's. Momenteel geven veel merken de klant de mogelijkheid om de elektronische begrenzer (standaard) uit te schakelen. Verder is er de kwestie van de concurrentie. De Engelsen en Italianen hebben dit pact niet ondertekend...Er is ook het geval van Porsche , dat, zoals u zult hebben gemerkt, een van de merken was die weigerden deel uit te maken van deze overeenkomst. Als fabrikant van echt sportieve modellen zou elektronische snelheidsbeperking indruisen tegen de filosofie van het merk Stuttgart, dat destijds slechts drie modellen produceerde: 911, 928 en 944.