Ik hou van de herfst. Ik hou van de piquette die onder de dekens wordt geproduceerd en de geur van geroosterde kastanjes in de lucht. Ik hou van pastelkleuren, ik hou van landschappen, ik hou van de natte geur. Maar wat ik in de herfst heel graag doe, is autorijden. Verdomme als ik het leuk vind!
Volgens mij is de herfst het seizoen voor petrolheads bij uitstek. De weg krijgt nieuwe kleuren en contrasten — mooier en discreter dan in de uitbundige lente — twee kruiden die het rijden transformeren tot een nog zintuiglijkere en intiemere ervaring.
De auto? Doet er niet toe. Maar het kan ook een klassieke cabrio zijn of een hypermoderne sportwagen. Ik ben niet raar (let op…).
De herfst is niet voor iedereen, het is alleen voor degenen die met de elementen willen spelen. De herfst vraagt om aandacht, behendigheid en volwassenheid. De zomer? De zomer is voor kinderen.
Ik heb graag het gevoel dat de mens/machine-beweging de enige is die het stilleggen van een natuur duidelijk in het toneel voor een strenge winter tegengaat. Allemaal stil. Allemaal stil. Alleen het geschreeuw van de motor en het gierende banden onderbreken dit duizendjarige proces. Zelfs de droge bladeren die op het asfalt liggen komen weer in beweging als ik passeer. Ik speel met de elementen.
Ik ben een van die mensen die beweren dat rijplezier meer afhankelijk is van de weg en het landschap dan vaak van de auto of de bestemming - ik verloor soms uit het oog dat mijn vermoeide oude Volvo V40 mijn partner was tijdens deze stressverlichtende ritten.
En dan is er nog een hele uitdaging door het asfalt, dat door de luchtvochtigheid en meer of mindere blootstelling aan de zon zich met elke meter die voorbijgaat met verschillende tinten en verschillende gripniveaus presenteert. Een spel van restjes en een uitdaging voor de zintuigen, alleen aanbevolen 'voor volwassenen'.
De herfst is niet voor iedereen, het is alleen voor degenen die met de elementen willen spelen. De herfst vraagt om aandacht, behendigheid en volwassenheid. De zomer? De zomer is voor kinderen. De grip is altijd hoog. Er is geen 'zout' van die onverwachte vochtigheid in ons traject, waardoor we onze oogleden verwijden en denken "ga alsjeblieft niet door op deze curve".
Wat de lente betreft, ik denk dat het een seizoen is met te veel 'spanning', het is allemaal erg kleurrijk en het is gemakkelijk voor onze aandacht om te worden verspreid in een oneindig aantal gebeurtenissen (bloemen worden geboren, bijen kweken, dat minirokje dat voorbijgaat. ..) . De winter is te nat, oncomfortabel en onvoorspelbaar. Vergeten. Kom dus nog een herfst van daar!
Het rijden in droomauto's zoals ik, bijna dagelijks, is zonder twijfel een voorrecht. Maar rijden op mooie wegen in het najaar ligt binnen ieders bereik. Dus, als je kunt, doe me dan een plezier: doe de bochten - als ik kan, geloof me, tegen die tijd zal ik hetzelfde doen. Kom dan langs en vertel me hoe het was...
Notitie: Speciale dank aan Gonçalo Maccario, fotograaf bij Razão Automóvel en verantwoordelijk voor de prachtige drop-foto's bij dit artikel. Een held die wekelijks stoïcijns deze en andere autofilosofieën hardop verdraagt, afkomstig van een soort journalist met pilotenmanieën en filosofische tics op zak. Hoe dan ook, een man van het ergste soort!