Veelzijdig en robuust, de Renault 4F hielpen talloze bedrijven te drijven. Wat u echter waarschijnlijk niet weet, is dat de bescheiden van 4L afgeleide bestelwagen een revolutie teweeg heeft gebracht in de Formule 1.
We bevonden ons in het midden van de jaren zeventig (in 1977 om precies te zijn) en, na twee opeenvolgende constructeurstitels in 1972 en 1973 te hebben gewonnen, begon Lotus "terrein te verliezen" aan de concurrentie.
Op zoek naar een voorsprong op de concurrentie, besloot de geniale oprichter van het Britse merk, Colin Chapman, een nieuw concept (en een 'gat' in de regelgeving) te onderzoeken dat, althans op papier, de motorsport radicaal zou kunnen veranderen: het grondeffect.
Van theorie naar praktijk
Kort gezegd, de ingenieurs ontdekten dat door de zijkanten van de auto volledig te bedekken/af te dichten met een "rok", ze het gewenste grondeffect konden creëren en de auto op de baan konden "lijmen".
Na succesvolle tests in de windtunnel en verschillende simulaties, was er geen twijfel dat dit concept het potentieel had om Lotus terug te brengen naar zijn gloriedagen. Het engineeringteam had echter nog een vraag: hoe zorg je ervoor dat het grondeffect op de baan werkt?
Het is één ding om met miniaturen in een windtunnel te testen en simulaties uit te voeren, het is iets anders om dat concept toe te passen op een Formule 1-auto en deze op het circuit te lanceren.
Om het nog erger te maken, hadden de ingenieurs van Hethels team geen eenzitters om te gebruiken in tests, evenmin als de moderne simulatoren en computers die momenteel door de teams worden gebruikt.
Dat gezegd hebbende, was het noodzakelijk om een stelregel naar de letter te nemen die Guilherme Costa ons hier bij Razão Automóvel vaak herinnert: Improviseren. Aanpassing overwinnen . En zo kwam de Renault 4F in beeld.
Renault 4F: "manusje van alles"
Toen ze eenmaal bij de Lotus-fabriek aankwamen, herinnerden de ingenieurs van het Formule 1-team zich: wat als we een van de "side-skirts" aan een frame aan de achterkant van een Renault 4F zouden haken om te zien hoe het gaat?
Met de achterklep van de bestelwagen open, een monteur die op de laadvloer lag en het gedrag van de geteste oplossingen observeerde en een ander die een Renault 4F bestuurde, werden daar de tests uitgevoerd.
Interessant is dat de soepele ophanging van het Franse busje (meer ontworpen voor geitenbanen dan voor circuits) een onverwachte troef bleek te zijn, waardoor de bewegingen waarmee de "rokken" zouden worden geconfronteerd wanneer ze op een Formule 1-auto zouden worden gemonteerd, worden overdreven.
Dit alles stelde ons in staat om minder geschikte oplossingen te elimineren totdat we het ideaal bereikten: een klep met een veer gemaakt van een materiaal dat weinig wrijving veroorzaakte, vergelijkbaar met dat gebruikt in ... snijplanken die we in de keuken hebben.
De oplossing werd geïmplementeerd in Lotus 78, maar het was in Lotus 79, in 1978, dat het systeem het meest zou uitblinken. Dankzij hem werd Lotus het "te kloppen team", won vijf races in de tweede helft van het seizoen, won de constructeurstitel en zag Mario Andretti de titel bij de coureurs winnen.
In 1979 hadden verschillende andere teams het systeem al gekopieerd en geperfectioneerd, waarmee een einde kwam aan het voordeel van Lotus. Geen van hen zou echter moeten kunnen "opscheppen" dat hij een Renault 4F als "testauto" heeft gebruikt.