Zoals we weten, hebben banden groeven met een heel specifiek doel: water afvoeren in natte omstandigheden. Dankzij deze groeven houden de banden contact met het natte asfalt en zorgen ze voor de nodige grip zodat bochten niet recht worden en het rempedaal geen soort "artistiek" gaspedaal wordt.
Dit fenomeen wordt aquaplaning genoemd. en degenen die het al hebben meegemaakt weten dat er helemaal geen grap is...
Maar... wat als de vloer droog is?
Zoals eerder vermeld, gebruiken wedstrijdauto's slicks om het contactoppervlak met het asfalt en daarmee de grip te vergroten. De vergelijking is eenvoudig: hoe groter de grip, hoe groter de "beat" die de timer in beslag neemt.
En het is precies op deze veronderstelling gebaseerd dat een van onze lezers, die liever anoniem bleef uit angst voor represailles van zijn vriendengroep (maak je geen zorgen Ricardo Santos, we zullen je naam nooit onthullen!) stelde ons de volgende vraag :
Automobile Ledger Reader (anoniem)Hebben kale droge banden meer grip dan hun gegroefde tegenhangers?
Het antwoord is nee. Banden hebben geen droge grip meer omdat ze kaal zijn. Nogal Het tegenovergestelde…
Waarom?
Want in tegenstelling tot slick-banden, die zachte compounds gebruiken die maar enkele tientallen kilometers (of ronden) meegaan, zijn onze autobanden ontworpen om duizenden kilometers mee te rijden en hardere compounds te gebruiken, dus minder plakkerig.
Wanneer het rubber waaruit de bandgroeven bestaan, opraakt, blijft alleen het karkasrubber over, dat over het algemeen minder kwaliteit heeft.
Naast minder kwaliteit (dus minder grip), zijn wegbanden niet ontworpen om kaal te lopen, noch qua geometrie noch qua structuur. Het "overgebleven" rubber bevindt zich te dicht bij de metalen riem van de band, waardoor de kans op een lekke band groter wordt.
Ten slotte moet een kale band zijn rubber laten verouderen, zodat het rubber dat overblijft, naast niet de nodige kwaliteit, niet de nodige elastische eigenschappen garandeert om tractie te genereren.