Al op zeer jonge leeftijd merkte ik dat veel van de Duitse modellen, ondanks dat ze behoorlijk krachtig waren, «slechts» de maximumsnelheid van 250 km/u haalden, terwijl Italiaanse of Noord-Amerikaanse modellen erin slaagden om die limiet te overschrijden.
Het is waar dat op deze jonge leeftijd de enige maatstaf die ik gebruikte om de verschillende auto's die ik zag, te beoordelen (of in ieder geval te proberen...) de maximale snelheid was. En de regel was: wie het meest liep, was altijd de beste.
Eerst dacht ik dat het misschien te maken had met een limiet op de Duitse wegen, totdat ik later hoorde dat verschillende van de beroemde autobahnen niet eens snelheidsbeperkingen hadden. Pas toen ik volwassen was, vond ik eindelijk een verklaring voor de reden achter deze limiet van 250 km/u.
Het begon allemaal in de jaren 70 van de vorige eeuw, toen in Duitsland een sterke politieke beweging ten gunste van ecologie en milieu begon.
De Duitse Groene Partij beweerde toen dat een van de manieren om verdere vervuiling te voorkomen zou zijn om snelheidsbeperkingen op de autobaan in te voeren, een maatregel die nog steeds nooit het "groene licht" kreeg - een onderwerp dat toen net zo actueel was als vandaag, ondanks vandaag, vrijwel alle autobahnen zijn beperkt tot 130 km/u.
Maar toen de belangrijkste Duitse autofabrikanten zich realiseerden dat het onderwerp in die tijd aan politiek belang begon te winnen, begonnen ze ook over het onderwerp na te denken.
een herenakkoord
De situatie werd echter alleen maar "verslechterd", aangezien de autosnelheden de volgende jaren bleven stijgen: in de jaren tachtig waren er al veel auto's die met enig gemak 150 km/u konden bereiken en modellen zoals de executive/familie BMW M5 E28 die 245 km/u haalde, een waarde die vergelijkbaar is met echte sportwagens.
Ook het aantal auto's op de weg nam toe, de maximumsnelheid van de modellen bleef stijgen en zowel fabrikanten als de overheid vreesden, meer dan de toename van de vervuiling, een aanzienlijke toename van verkeersongevallen.
En als gevolg daarvan tekenden Mercedes-Benz, BMW en Volkswagen Group in 1987 een soort gentleman's agreement waarin ze zich ertoe verbonden de maximumsnelheid van hun auto's te beperken tot 250 km/u. Zoals te verwachten was, werd dit akkoord zeer goed ontvangen door de Duitse regering, die het prompt goedkeurde.
Het eerste voertuig met een snelheidsbeperking tot 250 km/u was de BMW 750iL (hierboven afgebeeld), gelanceerd in 1988 en uitgerust met een imposante V12-motor met een inhoud van 5,4 l en 326 pk vermogen. Zoals vandaag de dag nog steeds het geval is met zoveel BMW's, werd de topsnelheid elektronisch begrensd.
Maar er zijn uitzonderingen…
Porsche is dit herenpact nooit aangegaan (het kon niet achter Italiaanse of Britse rivalen blijven), maar naarmate de tijd verstreek en de prestaties van auto's voortdurend groeiden, werden verschillende modellen van Audi, Mercedes-Benz en BMW ook 'vergeten als' de limiet van 250 km/u of manieren hebben gevonden om deze te omzeilen.
Modellen als de Audi R8 waren bijvoorbeeld nooit begrensd op 250 km/u — hun topsnelheid is sinds de eerste generatie nooit lager dan 300 km/u geweest. Hetzelfde gebeurt met de Mercedes-AMG GT, of zelfs met de BMW M5 CS, de ultieme M5, met 625 pk, die standaard 305 km/u haalt.
En hier is de verklaring heel eenvoudig en houdt verband met het merkimago en de rivalen van sommige van deze modellen, aangezien het commercieel niet interessant zou zijn om een model te hebben met een topsnelheid van 70 km/u of 80 km/u. km/u lager dan een directe Italiaanse of Britse concurrent.
een kwestie van geld
Sinds enkele jaren bieden zowel Audi, Mercedes-Benz als BMW, ondanks het feit dat ze de maximumsnelheid in verschillende van hun modellen blijven beperken tot 250 km/u, een optioneel pakket waarmee u de elektronische limiet kunt "verhogen" en 250 km/u kunt overschrijden. km/u.
Een manier om het gentlemen's agreement te omzeilen en er zelfs van te profiteren.