Op dat moment, bij de ingang van het rechte stuk van de pits, stopte de Jaguar van Hawthorne onverwachts. Hawthorne had schijfremmen en de remkracht was veel effectiever dan de remmen van Macklin. De seconden die volgden op Le Mans maakten van dat moment een van de donkerste in de autosportgeschiedenis.
Zestig jaar geleden (NDR: op de datum van de oorspronkelijke publicatie van dit artikel) werd verwacht dat zaterdag 11 juni 1955 glorieus zou worden. 250 duizend mensen applaudisseerden voor de piloten die vertrokken naar een nieuwe editie van de 24 uur van Le Mans.
De namen die langs de route stonden, deden degenen die naar het evenement reisden sudderen van emotie: Juan Manuel Fangio en teamgenoot Stirling Moss reden in een Mercedes 300 SLR; Mike Hawthorn zat aan boord van een Jaguar D-Type. Ferrari, Aston Martin, Maserati, Jaguar en Mercedes streden om het podium, ze volgden elkaar allemaal heel dicht op elkaar, gewoon onvergetelijk.
Aan het begin van de 35e ronde namen Hawthorne (Jaguar) en Fangio (Mercedes) de teugels van de race in handen, respectievelijk op de eerste en tweede plaats. Verderop vonden ze de langzamere auto's, waar ze met snelheden van meer dan 240 km/u doorheen kronkelden en in de snelste delen van het circuit bereikten ze 280 km/u.
Hawthorne komt uit de laatste bocht voor het rechte stuk in de pits, ontmoet de langzamere Austin-Healey 100 van Lance Macklin en passeert hem gemakkelijk in zijn Jaguar D-Type. Als hij voor Macklin staat, remt hij om de pits in te gaan - hij vergat bijna de brandstofinstructie.
Achter Hawthorne worstelt Macklin's Austin-Healey 100 om te remmen door de onverwachte vertraging van de voorligger. In een poging de crash te vermijden, ontweek Macklin links van de Jaguar D-Type zonder te merken dat hij werd gevolgd door twee andere auto's.
Achteraan zat Pierre Levegh, rijdend met nummer 20, een andere Mercedes 300 SLR van het Daimler-Benz team, dat op dat moment Fangio op de baan voor reed. Fangio, die de 2e plaats in de tabel had, bereidde zich voor om Levegh in te halen.
Abonneer op onze nieuwsbrief
Levegh kon de aanrijding met de Austin-Healey 100 niet vermijden en belandde met een snelheid van 240 km/u tegen de linker achterzijde van Macklin's auto. Macklins auto verandert in een oprit en de Mercedes 300 SLR gaat de menigte in.
Toen hij achterop de Austin-Healey crashte, vlogen verschillende delen van de Mercedes richting het publiek. De motorkap trof verschillende toeschouwers zoals een guillotine, de vooras en het motorblok waren ook ontworpen tegen degenen die naar de race keken. Op dat moment werd ook Pierre Levegh uit de auto geprojecteerd, die onmiddellijk was overleden. De Mercedes 300 SLR zou voor het publiek vallen en met de brandstoftank kapot, duurde het niet lang voordat er een grote brand ontstond.
Reddingsteams wisten niet dat het chassis dat in brand stond van magnesium was. Het vuur proberen te blussen met water was als benzine in een vuur gooien en het vuur zou pas na meer dan acht uur doven.
Op de baan ging de race verder en na het passeren van de snelste auto's verwijderde de organisatie de Austin-Healey van Macklin van het midden van de baan. De cijfers die de wedstrijdleiders bereikten waren tragisch: 84 doden (inclusief Levegh) en 120 gewonden.
Om de toegang van ambulances tot het circuit niet te verstoren, besloot de organisatie bij het vertrek van een menigte toeschouwers de race voort te zetten. Die nacht, om 00:00 uur, verlaat Mercedes na een ontmoeting tussen de directeuren van Daimler-Benz de race.
Zij leidden de race, terwijl Jaguar weigerde te vertrekken en won de 24 uur van Le Mans in 1955. De volgende dag toonden de kranten beelden van de tragedie en daarnaast was er een verslag van Hawthorne die champagne dronk op het podium.
Dit tragische ongeval leidde ertoe dat sommige merken drastische beslissingen namen en meer: Zwitserland verbood bijvoorbeeld de autosport. Mercedes verliet de autosport en raakte pas in 1987 direct betrokken bij een race en Jaguar, die waarschijnlijk spijt had van zijn beslissing om door te gaan in de race, was 30 jaar buiten Le Mans. Duitsland, Spanje en Frankrijk verboden ook het houden van tests op hun grondgebied, een beslissing die ze jaren later vernietigden.
Voor de toekomstige herinnering zijn de beelden en woorden, verslagen van een tijd waarin snelheid en veiligheid niet verplicht waren hand in hand te gaan. De passie van de mens voor adrenaline blijft, het is aan ons om te onthouden dat het niet altijd een prioriteit was om onszelf tegen die vlam te beschermen.
