De laatste keer dat ik een Alfa Romeo probeerde, heb ik genoten van de ervaring. Sterker nog, ik heb echt genoten van de ervaring. Ik deinsde er echter niet voor terug om hem behoorlijk te bekritiseren en, raad eens... daar kreeg ik kritiek op.
Iets wat relatief vaak voorkomt als ons object van analyse een cultauto is. De Alfa Romeo 4C Spider is - of wordt binnenkort - een cultauto.
Was ik van streek door de recensies? Niet echt. Toch was de kritiek zo hevig dat ik me afvroeg: ben ik degene die ongelijk heeft?
Is de richting niet zo veeleisend als ik zei? Werkt de vooras beter dan het mij leek? Is het comfort niet zo precair als ik me voelde? Was het de regen? Was het tijd?
Was ik het?
Ik pakte mijn koffers en ging op pad in de Alfa Romeo 4C Spider
Ik moest een einde maken aan de twijfels. Dit keer waren er geen excuses. In plaats van winter kreeg ik zomer. In plaats van regen en kou kreeg ik zon en warmte.
Abonneer op onze nieuwsbrief
Bovendien zijn er dagen dat de weg om ons vraagt. En op de dagen dat we speciale auto's in de garage van Razão Automóvel hebben, negeer ik deze oproep meestal niet.
Maar ik negeerde de sleutels van de BMW M2 Competition die we in de redactiekamer hadden en besloot de sleutels van de Alfa Romeo 4C Spider met overtuiging mee te nemen - hier in de Italiaanse versie, nog exclusiever en beperkter.
Ik pakte mijn koffers en richtte de prachtige voorkant van de 4C richting de Algarve. Pad? Zoveel mogelijk op rijkswegen.
Was verkeerd. Ja of nee?
Ik zal je redden en je nu het antwoord geven. Het was niet verkeerd. De besturing van de Alfa Romeo 4C is niet voorbeeldig en wordt snel verstoord door kuilen in het wegdek.
Ook de Alfa Romeo 4C is niet het toppunt van comfort. Het canvas dak van deze Spider uitvoering heeft een zwak akoestisch gedrag en de stoelen bieden weinig steun en nog minder comfort.
De meeste liefhebbers zullen zeggen dat comfort er niet toe doet in een auto van deze aard. Ik zou zeggen dat het er minder toe doet, maar het doet er altijd toe.
Maar het was episch
Ik moet mijn hand aan de peddel geven. Ik begrijp heel goed waarom de Alfa Romeo 4C een cultauto is. Behalve dat het een Alfa Romeo is - met alles wat dat betekent - is hij ook nog eens adembenemend mooi.
Het is een soort supercar op schaal. Achterwielaandrijving, middenmotor, carbon monocoque… eindelijk schreeuwen Italië!
Wat betreft de motor, ondanks het feit dat hij een minder dan nobele architectuur heeft - slechts vier cilinders - heeft hij een fantastisch karakter en geluid. Wat betreft het antwoord? Fenomenaal! Vol vanaf lage toeren en met een vrolijke afdronk.
Het lage gewicht van het geheel — iets meer dan een ton — samen met de 240 pk van de 1,75 l turbomotor doen wonderen. Dit alles begeleid door een complete symfonie, verzorgd door het gesis van de turbo en het geluid van de Akrapovič uitlaat.
de kracht van passie
Er zijn auto's die niet perfect hoeven te zijn. De geschiedenis zit vol imperfecte romances. Pedro en Inês, Romeo en Julia, Timon en Pumba… Guilherme Costa en Alfa Romeo 4C.
Een gecompliceerde relatie die veel te winnen had bij een bezoek aan Pogea Racing. Een soort relatietherapie voor wie een 4C in de garage heeft staan.
Zelfs met al zijn gebreken, kwam ik na meer dan 800 km van een reis die me naar de Algarve bracht, tot de conclusie dat de grootste fout van de Alfa Romeo 4C is dat hij niet in mijn garage staat.
Ik hoop je snel te ontmoeten voor nog eens 800 km schermutseling.
Tot een mededag.
