Waarom verschilt de kleur van de rook die uit de banden komt in deze twee situaties? Misschien is het een vraag die nog nooit bij je opgekomen is. We moeten bekennen, ook niet aan ons! Maar nu de vraag “in de lucht” hangt, is een antwoord nodig.
En het antwoord is ongelooflijk eenvoudig: bij burn-out of drift, de "witte rook" die we zien is geen rook!
Indien niet roken, wat?
Als we het voorbeeld nemen van een burn-out - die erin bestaat een voertuig stil te houden terwijl de aangedreven wielen "glijden" - worden de banden, vanwege de wrijving die met het oppervlak wordt gegenereerd, snel warm.
Als de burn-out lang genoeg is, we kunnen temperaturen van bijna 200 °C bereiken.
Zoals u zich kunt voorstellen, gaat de band bij deze temperaturen snel achteruit. Het oppervlak van de band begint te smelten en de chemicaliën en oliën waaruit het bestaat zijn verdampt.
In contact met lucht koelen de verdampte moleculen snel af en condenseren. Het is tijdens dit proces van afkoeling en condensatie dat ze zichtbaar worden en veranderen in de witte "rook" (of meer blauwachtig wit). Dus wat we zien is eigenlijk stoom.
Met de juiste chemicaliën kunnen sommige bandenbouwers zelfs gekleurde dampen creëren wanneer banden voor meer speelse doeleinden worden gebruikt. En dit verklaart ook het rookspoor in aerobatic vliegtuigen, waar kerosine of een andere lichte olie wordt gemengd met de brandstof, die ook verdampt, wordt verdreven, afkoelt en condenseert.
De zwarte rook die we zien wanneer banden daadwerkelijk worden verbrand, komt van de lage temperaturen waarbij ze worden verwerkt. Er is in feite een chemisch rijke verbranding die de zwarte rook en oranje vlam produceert die we kennen.
En daar heb je het. Witte rook is eigenlijk geen rook, maar stoom!