Van tijd tot tijd heeft de mensheid het voorrecht om getuige te zijn van de prestaties van atleten die groter zijn dan de sport zelf. Atleten die legioenen fans slepen, die fans op de rand van de bank laten staan nagelbijten, aangezien de verkeerslichten uitgaan tot de geblokte vlag.
De MotoGP World heeft een atleet als deze: Valentino Rossi . De carrière van de 36-jarige Italiaanse piloot overtreft zelfs de verbeelding van de beste scenarioschrijver in Hollywood. Zoals iemand zei: "de werkelijkheid overtreft altijd de verbeelding, want terwijl de verbeelding wordt beperkt door de menselijke capaciteiten, kent de werkelijkheid geen grenzen". Valentino Rossi kent ook geen grenzen…
Met bijna 20 jaar wereldcarrière boekt Rossi grote vooruitgang op weg naar het winnen van zijn 10e titel, sleept hij miljoenen fans met zich mee en verslaat hij enkele van de beste rijders in de geschiedenis: Max Biaggi, Sete Gibernau, Casey Stoner, Jorge Lorenzo en dit jaar, zeker, een fenomeen dat de naam Marc Marquez draagt.
Ik volg het MotoGP Wereldkampioenschap sinds 1999 en na al die jaren ben ik nog steeds onder de indruk van de media-aandacht voor ‘il dottore’. Het meest recente voorbeeld vond plaats op Goodwood (in de afbeeldingen), waar de aanwezigheid van de Italiaanse coureur alle anderen overschaduwde, inclusief die van Formule 1-coureurs.
Iets dat nog indrukwekkender is omdat we het hebben over een evenement dat met de auto te maken heeft. Er waren overal vlaggen met het nummer 46, gele truien, hoeden en alle merchandising die je maar kunt bedenken.
Zo iemand hebben we in de Formule 1 niet. We hebben coureurs met onbetwistbaar talent en een benijdenswaardig record, zoals Sebastian Vettel of Fernando Alonso. Het centrale punt is echter niet talent of het aantal wereldtitels. Neem het voorbeeld van Colin McRae, die niet de meest begaafde coureur was tijdens het World Rally Championship en toch een legioen fans over de hele wereld won.
Het gaat om charisma. Colin McRae zijn, net als Valentino Rossi, Ayrton Senna of James Hunt, charismatische coureurs op en naast de baan. Hoeveel titels Sebastian Vettel ook heeft gewonnen, het lijkt erop dat niemand hem echt waardeert. Hij mist iets... niemand kijkt naar hem met het respect waarmee men bijvoorbeeld naar een Michael Schumacher kijkt.
De Formule 1 heeft iemand nodig om ons bloed weer te laten koken - het is geen toeval dat Scuderia Ferrari in 2006 Valentino Rossi in de Formule 1 probeerde te krijgen. Iemand om ons van de bank te krijgen. De generatie van mijn ouders had Ayrton Senna, de mijne en de volgende hebben ook iemand nodig. Maar wie? Sterren zoals deze worden niet elke dag geboren - sommigen zeggen dat ze maar één keer worden geboren. Daarom moeten we ervan genieten zolang de glans duurt.
Het gebrek aan spectaculairheid van eenzitters wordt opgelost door de regelgeving te wijzigen. Helaas worden grote namen niet per decreet gecreëerd. En hoe goed moet het zijn geweest om Lauda of Ayrton Senna te pushen...
