Ik ging naar Mazda, stal de sleutels en nam de Mazda MX-5 NC mee voor een laatste tango. Geloof me, het was precies zo - afgezien van de gestolen sleutels natuurlijk.
Je hoort alles in de "Dolby Surround"-modus: het gezoem van de transmissie, de "tics" en "tacs" van de motor, het geschreeuw van de achterbanden en het meest uiteenlopende geborrel dat uit "I don't know where" komt. .
Met het nieuwe model dat al werd gepresenteerd en maanden verwijderd was van het op de markt brengen, wilde ik de laatste ereronde geven in de derde generatie van de best verkochte roadster ooit, in zijn krachtigste versie: 2,0-liter motor en 160 pk vermogen. Redenen voor deze dans ontbraken niet: achterwielaandrijving, sportieve motor, zeer directe besturing en bijpassend onderstel. Een eenvoudig en betaalbaar recept dat duizenden chauffeurs over de hele wereld in vervoering heeft gebracht.
Wil je weten hoe de dans ging? In één woord: verfrissend. De Mazda MX-5 is een van die auto's waardoor we van auto's houden. Ondanks dat het nog steeds een relatief nieuwe auto was, zat de ingestudeerde eenheid vol met opwekkingen. Knoppen op het stuur? Enkele. Rijmodi? Geen. Elektronische hulp? Volledig los te koppelen. Zo was het een paar jaar geleden. En dat is nog steeds zo op deze MX-5.
De Mazda MX-5 behoudt een puurheid die nu ongebruikelijk is. Een puurheid die het tot een must-buy maakt op de markt voor gebruikte auto's.
Rijden met de Mazda MX-5 is een reis naar het verleden. Tegenwoordig zijn turbo's in de mode en heeft elke benzinemotor al zeer mooie vermogens- en koppelwaarden. Maar niet zo lang geleden was dat niet zo. “Wil je stroom? Dus werk voor haar!”, wat hetzelfde is als zeggen “hij maakt veel gebruik van de versnellingsbak”.
Ik ging in beroep. En ik ging met veel plezier over de meest kronkelige nationale wegen. Tweede, derde, tweede, derde, vierde, derde en nog eens tweede. Alles om de motor hoog te houden, waar kracht is, waar plezier het sleutelwoord is.
Was dit in een auto die is afgestemd op het dagelijks leven een belemmering, in een auto van deze aard is het een genot. Mazda reageert op de meest ontijdige acceleraties met kracht en een gedenkwaardig uitlaatgeluid. Je hoort alles in de "Dolby Surround"-modus: het gezoem van de transmissie, de "tics" en "tacs" van de motor, het geschreeuw van de achterbanden en het meest uiteenlopende geborrel dat uit "I don't know where" komt. . Dit alles in de heldere open lucht… – het kan ook zijn met de bovenkant dicht, maar het was niet hetzelfde.
Aangekomen in de bochten werd ik getrakteerd op kartachtig gedrag. Het geheel is niet zwaar, het zwaartepunt ligt laag, de assen zitten aan het einde van de carrosserie en het vermogen wordt op de juiste plek overgebracht: ver naar achteren. Gegarandeerd plezier! Elke bocht dient als excuus om met het stuur binnenstebuiten en rokende achterwielen te rijden. Weinig, want rubber is duur.
Als we beheerst willen lopen (wat niet makkelijk is...) reageert de voorkant op het gebod en volgt de achterkant in je voetsporen. Maar dat willen we zelden, toch?
Zijn er snellere auto's? Er is. Krachtiger? Te. Leuker? Ik moet bekennen dat het ingewikkeld is... het is allemaal zo eenvoudig, zo direct en zo toegankelijk op de Mazda MX-5 dat zelfs de meeste 'raap' coureurs zich een echte driftpro voelen. Het geheim is simpel: de Mazda MX-5 schrikt niemand af.
Ik gaf het met tegenzin terug aan Mazda. Omdat het klein is en niet eens ongemakkelijk, kon ik er zonder grote problemen van dag tot dag mee leven. En als er een probleem was, zou het probleem verdwijnen als de sleutel werd omgedraaid. Dit is de magie van de Mazda MX-5: hij laat ons glimlachen.
Eens kijken wat de vierde generatie van dit model in petto heeft, alles wijst erop dat de weg naar succes zal doorgaan. Ik hoop het. Er zijn tango's die het verdienen herhaald te worden. Tot dan, Sayonara Samurai!
