We leven tegenwoordig allemaal onder de dictatuur van de getallen. Dit zijn de cijfers van de crisis, werkloosheid, auto's, macht. Is het echt nodig?
De auto-industrie ervaart momenteel een wiskundige razernij. Het zijn de verkoopcijfers, de maximale vermogens, de koppels, de grootte van de wielen, de kamerprijzen, alles! Tot het punt dat de meest onvoorzichtige journalisten serieuze risico's lopen om verveelde wiskundigen te worden, die in plaats van de ervaringen en emoties die ze achter het stuur voelen op te schrijven, saaie en repetitieve getallen debiteren.
Gelukkig is er plaats voor iedereen en wordt iedereen gemist. Doorgaan...
Een deel van de schuld ligt bij dit nieuwe, grijze, vervaagde gezicht van de auto-industrie. De obsessie met perfectie, veiligheid en prestaties deed merken de focus van een luidruchtige minderheid vergeten: de passie, emotie en adrenaline van autorijden.
Ik begrijp dat een kleine bedrijfswagen of een gezinsbus machines zijn die net zo saai zijn als Kerstmis in ziekenhuizen of het Eurovisiefestival. Maar ik kan me niet langer voorstellen dat een sportwagen, uit goede families en met een motor die naam waardig is, slechts een geleide raket is, waarbij de bestuurder en zijn bevelen naar de achtergrond worden verbannen. Van dirigent tot louter toeschouwer, efficiëntie werd het parool en plezier slechts een gevolg.
Abonneer op onze nieuwsbrief
Tegenwoordig neemt elke "raap" een sportwagen met meer dan 300 pk en maakt een circuit in "kanon" -tijd, zonder zelfs maar koud zweet te ervaren in een iets sneller gemaakte bocht, of een vleugje slecht berekend gaspedaal. Alles is te "hygiënisch" geworden. Ik wil een perfecte drukknoplaars maken. Perfecte bocht? Voer dat commando uit. Waar ging die nerveuze jongen heen om in een auto te stappen die zogenaamd buiten onze mogelijkheden ligt, en een t-shirt te zweten met rauwe adrenaline? Bestaat dit gevoel nog?
En zelfs als die er is. Waar staat geschreven dat een auto om fantastisch te zijn kracht moet hebben die uit elke porie stroomt, een grip die een Formule 1 waardig is en een bocht met alle elegantie en kalmte? Het staat nergens geschreven en dat hoeft ook niet.
Soms is het voldoende om viriel, koppig en slecht gedragen te zijn. Met andere woorden: persoonlijkheid hebben. Daarom koesteren velen van ons bescheiden modellen zoals: Citroën AX: Oude Golf's; Datsun 1200; oude BMW's; Verroeste Mercedes (bestaat die?); Porsches van na de Tweede Wereldoorlog; of kleine Japanse auto's zoals de Mazda MX-5.
Autopassie en rijplezier hebben geen meeteenheid, een uitspraak die ons verwijst naar de titel van dit artikel: minder is soms eigenlijk meer.
Gelukkig zijn er nog eervolle uitzonderingen op dit moeras van getallen en meeteenheden. En soms, om van een onopvallende auto een fantastische auto te maken, hoeft u alleen maar op een knop te drukken, of misschien gewoon de banden te verwisselen.
Om te getuigen van mijn samenzweringstheorie tegen de moderniteit, bekijk deze video waar de beroemde Chris Harris meer plezier heeft met minder... rubber!