Głęboko związany z początkiem historii włoskiej marki, Ferrari 166 mm jest to również ściśle związane z obecnością marki transalpina w naszym kraju. W końcu było to pierwsze Ferrari, które wjechało do naszego kraju.
Ale zacznijmy od wprowadzenia do 166 MM. „Mieszanka” samochodu wyścigowego i drogowego, jest nie tylko jednym z pierwszych modeli włoskiej marki, ale także jednym z najrzadszych, opisywanym przez specjalistę ds. marki transalpejskiej, Davida Seielstada, jako „pierwsze piękne Ferrari i fundamentalny model dla sukces marki”.
Nadwozie wyszło z Carrozzeria Touring Superleggera, a pod maską znajduje się blok V12 o pojemności zaledwie 2,0 l (166 cm3 na cylinder, wartość, od której pochodzi jego nazwa), który dostarcza 140 KM mocy. W połączeniu z pięciobiegową manualną skrzynią biegów pozwoliło to modelowi osiągnąć prędkość 220 km/h.
Firma DK Engineering wystawiła niedawno na sprzedaż egzemplarz rzadkiego modelu 166 MM (odniesienie do pierwszego zwycięstwa w Mille Miglia w 1948 roku), który staje się jeszcze bardziej wyjątkowy, ponieważ jest właśnie pierwszym Ferrari, które wjechało do naszego kraju.
„Życie” zmieniające właścicieli i… „tożsamość”
To Ferrari 166 MM o numerze podwozia 0056 M zostało sprowadzone przez João A. Gaspara, agenta włoskiej marki w naszym kraju, a latem 1950 roku sprzedano je w Porto Jose Barbotowi. Zarejestrowany pod numerem rejestracyjnym PN-12-81 i oryginalnie pomalowany na niebiesko, ten 166 MM rozpoczął tym samym życie wypełnione rywalizacją i… zmienianiem rąk.
Wkrótce po zakupie José Barbot sprzedał je José Marinho Jr., który w kwietniu 1951 roku sprzedał to Ferrari 166 MM firmie Guilherme Guimarães.
W 1955 ponownie przeszedł w ręce José Ferreira da Silva i przez następne dwa lata był utrzymywany w Lizbonie z kolejną 166 MM Touring Barchetta (z numerem podwozia 0040 M) i 225 S Vignale Spider (z podwoziem 0200 ED), samochodem którego historia „połączyłaby się” z kopią, o której dzisiaj mówimy.
W tym czasie to Ferrari 166 MM również przeszło swój pierwszy „kryzys tożsamości”. Z niewiadomych przyczyn oba 166 MM wymieniły się ze sobą rejestracjami. Innymi słowy, PN-12-81 stał się NO-13-56, sprzedawany z tą rejestracją w 1957 roku Automóvel e Touring Clube de Angola (ATCA) razem z 225 S Vignale Spider.
W 1960 roku ponownie zmienił właściciela, stając się własnością António Lopesa Rodriguesa, który zarejestrował go w Mozambiku pod numerem rejestracyjnym MLM-14-66. Wcześniej wymienił swój oryginalny silnik na 225 S Vignale Spider (o numerze podwozia 0200 ED), który jest silnikiem, który nadal go wyposaża. Czyli V12 o pojemności 2,7 l i mocy 210 KM.
Dwa lata później Portugalczycy postanowili pozbyć się Ferrari, sprzedając je Hugh Gearingowi, który zabrał go do Johannesburga w RPA.W końcu w 1973 r. mały włoski model trafił w ręce obecnego właściciela, otrzymując zasłużoną renowację i bardziej chronione „życie”.
„Życie” konkurencji
Model 166 MM powstał, aby konkurować — chociaż można go również używać na drogach publicznych, co było wówczas zwyczajową praktyką — nic więc dziwnego, że w pierwszych latach „życia” ta 166 MM regularnie pojawiała się na imprezach sportowych. .
Zadebiutował w zawodach w 1951 roku w pierwszym Grand Prix Portugalii, które odbyło się w jego rodzinnym mieście Porto. Z Guilherme Guimarãesem za kierownicą (który zapisał się pod pseudonimem „G. Searamiug”, co było wówczas bardzo popularne), 166 MM nie posunął się daleko, porzucając wyścig po zaledwie czterech okrążeniach.
Sukces sportowy nadejdzie później, ale wcześniej 15 lipca 1951 r. przypadkowo wycofa się z Vila Real. Zaledwie dzień później, z Piero Carini za sterami, Ferrari 166 MM ostatecznie zdobyło drugie miejsce na Nocnym Festiwalu w stadion Lima Porto.
Aby poprawić swoją konkurencyjność, Ferrari 166 MM trafiło do Maranello w 1952 roku, gdzie otrzymało kilka ulepszeń i od tego czasu gromadzi dobre wyniki i zwycięstwa ogólnie oraz w kategoriach, w których startowało.
Po wielu latach biegania w tym miejscu został przewieziony do Angoli w 1957, gdzie ATCA zaczęło „udostępniać” kierowcom wybranym przez klub. W 1959 zadebiutował w zawodach zagranicznych (Angola była wtedy portugalską kolonią), ścigając się Ferrari 166 MM w III Grand Prix Leopoldville w Kongo Belgijskim.
Ostatni „poważny” wyścig zostałby zakwestionowany w 1961 roku, kiedy António Lopes Rodrigues zgłosił się do niego w wyścigu Formuły Libre i samochodów sportowych na torze Lourenço Marques International Circuit, w którym Ferrari będzie używało sześcio-sześciowego silnika. jeden... BMW 327!
Od tego czasu i z rąk obecnego właściciela, pierwszego Ferrari w Portugalii, pozostaje czymś „ukrytym”, pojawiającym się sporadycznie na Mille Miglia (w 1996, 2004, 2007, 2010, 2011 i 2017) na Goodwood Revival (w 2011 i 2015) oraz powrót do Portugalii w 2018 roku na Concours d'Elegance ACP w Estoril.
W wieku 71 lat to Ferrari 166 MM szuka teraz nowego właściciela. Czy wróci do kraju, w którym zaczął się toczyć, czy będzie dalej „emigrantem”? Najprawdopodobniej zostanie za granicą, ale prawda jest taka, że nie przeszkadzało nam to, co wróciło „do domu”.