40 lat temu Mercedes-Benz Klasy S (W116) stał się pierwszym seryjnym autem wyposażonym w elektroniczny układ przeciwblokujący, (z oryginalnego niemieckiego Antiblockier-Bremssystem), lepiej znany pod akronimem ABS.
Dostępny tylko jako opcja, od końca 1978 r., za niezbyt skromną sumę 2217,60 DM (prawie 1134 euro), szybko poszerzył ofertę niemieckiej marki — w 1980 r. jako opcja we wszystkich jej modelach , w 1981 roku trafił do reklam, a od 1992 roku będzie częścią standardowego wyposażenia wszystkich samochodów Mercedes-Benz.
Ale czym jest ABS?
Jak sama nazwa wskazuje, system ten zapobiega blokowaniu się kół podczas hamowania — zwłaszcza na powierzchniach o niskiej przyczepności — umożliwiając zastosowanie maksymalnej siły hamowania przy jednoczesnym zachowaniu kontroli nad kierunkiem pojazdu.
Na powyższym obrazku widzimy różne elementy systemu, niewiele różniące się od dzisiejszego: jednostkę sterującą (komputer), cztery czujniki prędkości — jeden na koło — zawory hydrauliczne (które kontrolują ciśnienie hamowania) i pompę (przywracanie hamulca ciśnienie). Ale jak to wszystko działa? Oddajemy głos samemu Mercedes-Benz, zaczerpnięte z jednej z jego broszur w tamtym czasie:
System zapobiegający blokowaniu kół podczas hamowania wykorzystuje komputer do wykrywania zmian prędkości obrotowej każdego koła podczas hamowania. Jeśli prędkość spada zbyt szybko (np. podczas hamowania na śliskiej nawierzchni) i istnieje ryzyko zablokowania koła, komputer automatycznie zmniejsza nacisk na hamulec. Koło ponownie przyspiesza i ponownie zwiększa się ciśnienie hamowania, hamując w ten sposób koło. Ten proces powtarza się kilka razy w ciągu kilku sekund.
40 lat temu…
Między 22 a 25 sierpnia 1978 roku Mercedes-Benz i Bosch zaprezentowały ABS w Untertürkheim w Stuttgarcie w Niemczech. Nie byłby to jednak pierwszy raz, kiedy zademonstrował zastosowanie takiego systemu.
Historia rozwoju ABS w Mercedes-Benz sięga wstecz, z pierwszym znanym zgłoszeniem patentowym systemu w 1953 roku przez Hansa Scherenberga, następnie dyrektora ds. projektowania w Mercedes-Benz, a później jego dyrektora ds. rozwoju.
Podobne systemy były już znane, czy to w samolotach (antypoślizgowe), czy w pociągach (antypoślizgowe), ale w samochodzie było to niezwykle złożone zadanie, ze znacznie większymi wymaganiami dotyczącymi czujników, przetwarzania danych i sterowania. Intensywny rozwój między samym działem badawczo-rozwojowym a różnymi partnerami przemysłowymi ostatecznie zakończył się sukcesem, a punkt zwrotny nastąpił w 1963 r., kiedy rozpoczęto konkretnie prace nad układem sterowania elektroniczno-hydraulicznego.
W 1966 Daimler-Benz rozpoczął współpracę ze specjalistą od elektroniki Teldix (później przejętym przez Bosch), kulminacją była pierwsza demonstracja „systemu antyblokującego Mercedes-Benz/Teldix” w mediach w 1970 roku , kierowany przez Hansa Scherenberga. Ten system wykorzystywał obwody analogowe, ale do masowej produkcji systemu zespół programistów szukał rozwiązania w postaci obwodów cyfrowych — bardziej niezawodnego, prostszego i wydajniejszego.
Jürgen Paul, inżynier i odpowiedzialny za projekt ABS w Mercedes-Benz, twierdził później, że decyzja o cyfryzacji była kluczowym momentem dla rozwoju ABS. Wraz z Boschem — odpowiedzialnym za cyfrową jednostkę sterującą — Mercedes-Benz zaprezentuje drugą generację ABS na torze testowym swojej fabryki w Untertürkheim.
ABS to dopiero początek
ABS nie tylko stał się w końcu jednym z najpopularniejszych aktywnych urządzeń bezpieczeństwa w samochodach, ale także zapoczątkował rozwój cyfrowych systemów wspomagania w samochodach niemieckiej marki i nie tylko.
Rozwój czujników do ABS, między innymi, miałby być również stosowany w niemieckiej marce do ASR lub systemu kontroli antypoślizgowej (1985); ESP lub kontrola stabilności (1995); BAS lub system wspomagania hamulców (1996); i adaptacyjny tempomat (1998), z dodatkiem innych czujników i komponentów.