W Europie hybrydy nie mają łatwego życia. Niewielka ekspresja na rynku europejskim wynika z silnej konkurencji ze strony Diesli, pomimo znacznego wzrostu liczby propozycji hybrydowych w ostatnich latach.
Scenariusz jednak się zmieni. Rosnące koszty oleju napędowego związane z przestrzeganiem przepisów dotyczących emisji mogą sprawić, że staną się one ekonomicznie nieopłacalne dla producentów w bardziej przystępnych segmentach. Samochody hybrydowe, a przede wszystkim półhybrydowe, mają zająć ich miejsce na początku następnej dekady.
W tym kontekście spotykamy się z Kia Niro 1.6 GDI HEV . To nowy crossover koreańskiej marki, który plasuje się pomiędzy najmniejszym Soulem a największym i odnoszącym największe sukcesy Sportage. Nie będzie miał silników diesla, będzie dostępny tylko z silnikiem hybrydowym, a pod koniec roku zostanie uzupełniony o wersję hybrydową typu plug-in. W tej chwili skutecznie ma tylko jednego konkurenta, twardą Toyotę C-HR 1.8 HSD.
Świat wydaje się być naprawdę do góry nogami, gdy Toyota ma najbardziej uderzający i oryginalny crossover w CH-R, nawet jeśli nie wszystkim się to podoba. Z drugiej strony Kia Niro, biorąc pod uwagę to, do czego przyzwyczaił nas Peter Schreyer (dyrektor projektowy całej grupy Hyundai), częściowo rozczarowuje w tym rozdziale. Wydaje się, że jest o poziom poniżej innych crossoverów marki, a mianowicie „funky” Soul czy stylizowanego Sportage. Po tym ostatnim musiał odziedziczyć proporcje i asertywność. Okazuje się, że jest nieco konserwatywny i pod pewnymi względami jest dziwny, ale nie zakorzeniony.
Czym jest w końcu Kia Niro?
Kia Niro dzieli swoje fundamenty z Hyundai Ioniq. Ten ostatni zadebiutował w Hyundaiu ekskluzywną platformą dedykowaną modelom hybrydowym i elektrycznym. Oba modele mają ten sam rozstaw osi 2,7 m. Jednak Kia Niro jest krótsza i węższa i przyjmuje typologię, która chce zdominować świat: crossover.
Podobnie Niro dziedziczy swoją grupę kierowców po Ioniq. Za jego motywację odpowiadają dwa silniki. Silnik spalinowy jest cztery 1,6-litrowe butle benzynowe , który wykorzystuje najbardziej wydajny cykl Atkinsona i dostarcza 105 koni mechanicznych. Uzupełniając go mamy również synchroniczny silnik elektryczny z magnesami trwałymi który generuje 44 KM i dostarcza 170 Nm momentu obrotowego od zerowych obrotów. Jest zasilany przez akumulator litowo-jonowy 1,56 kWh.
połączenie dwóch uzyskujemy maksymalnie 141 KM i 265 Nm wystarczyło, by skutecznie przemieścić prawie półtora tony Kia Niro. Skrzynia biegów ma sześć biegów, a skrzynia biegów jest podwójnym sprzęgłem. Na tym polega duża różnica między Niro a innymi hybrydami, takimi jak C-HR. Ten ostatni wykorzystuje CVT (skrzynka ciągłej zmienności).
Złożone, ale z bardzo dobrymi wynikami
Mariaż silnika spalinowego i elektrycznego jest dość harmonijny. Ogólnie rzecz biorąc, przejście między dwoma silnikami jest praktycznie niezauważalne, co zapewnia wyrafinowane wrażenia. Przyczynia się do tego również bardzo dobra izolacja akustyczna koreańskiego modelu.
Tablica przyrządów lub centralny ekran pozwalają zobaczyć, który silnik przyczynia się do ruchu kół, dzięki czemu w większości przypadków wystarczy spojrzeć na ten wykres, aby dowiedzieć się, kiedy pracuje silnik spalinowy. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy decydujemy się na wciśnięcie akceleratora w „mniej ekologiczny” sposób. Skrzynia biegów utrzymuje 1,6 obrotów tam, gdzie jest to potrzebne.
Kia Niro oficjalnie dopuszcza 2-3 km w trybie wyłącznie elektrycznym. Jednak z doświadczenia tego testu wynika, że jest to znacznie więcej — silnik elektryczny pracuje przez dłuższy czas. Być może jest to kwestia percepcji, ale ze względu na zaakcentowaną geografię Lizbony i jej okolic, z wyjątkiem wzgórz lub ciężkiego podnóża, silnik spalinowy wyróżnia się przede wszystkim brakiem.
W tym celu konieczne jest utrzymywanie naładowania akumulatorów na przyzwoitym poziomie. Przy każdej możliwej okazji widzimy odwrócenie przepływu energii, aby je nakarmić. Podczas hamowania i zjazdu, a nawet zwalniania na podejściu do skrzyżowania lub sygnalizacji świetlnej, widzimy energię przesyłaną w kierunku akumulatorów. W przypadku niskiego poziomu naładowania silnik spalinowy przejmuje rolę generatora.
Podobnie jak w przypadku innych hybryd, Niro również błyszczy przede wszystkim w kontekście miejskim. Jest więcej możliwości wykorzystania elektronów, więc im większy ruch, tym większe oszczędności. Zużycie na końcu testu — 6,1 l/100 km — obejmowało odcinki autostradowe i bardziej kręte asfaltowe, w żywszych tempach. Przy regularnym użytkowaniu, w środku porannego i popołudniowego ruchu, byliśmy w stanie odnotować spalanie między 5,0 a 5,5 l/100 km.
Dodawanie echa do zwrotnicy
Eko wojownik?
Całe przesłanie Niro obraca się wokół ekonomii i ekologii. W małych grach stawia nas nawet przed wyzwaniem uzyskania jak najlepszego zużycia i emisji. Niezależnie od tego, czy chodzi o zdobywanie kolejnych poziomów, jeśli chodzi o ekonomiczną jazdę, gdzie przekroczenie każdego poziomu „oświetla” część kropkowanego drzewa, czy też o ocenę naszego stylu jazdy. Podziel go na trzy kategorie: Ekonomiczny, Normalny i Agresywny. Przed każdą kategorią widnieje wartość procentowa, a gdy Agresywny to ta z największą liczbą, wiemy, że robimy coś źle.
To właśnie ta koncentracja sprawia, że wybór opon Niro jest szczególny. W Portugalii Kia Niro jest standardowo wyposażona w Michelin Pilot Sport 4 o wymiarach 225/45 R18… „Zielone” opony? Nie! Tu jest guma godna sportu… Przypominam, że to crossover przeznaczony do użytku miejskiego, o mocy 140 KM i wadze około półtorej tony. Musimy wkroczyć w świat coupé, roadsterów i hot hatchów, aby znaleźć opony tej jakości, o mocy większej o 50-70 koni mechanicznych niż Niro.
Kia Niro HEV
Przyjdź z oryginalnymi oponami istniejącymi na innych rynkach, skromniejszą 205 z 16-calowymi kołami, a cenne dziesiąte części litra zostaną zaoszczędzone, a oficjalne emisje będą poniżej 100 gramów CO2 (101 g/km oficjalne). Z najbardziej „skromnymi” kołami Kia Niro ma 88 g/km.
Nie żebym narzekał. Opony te zapewniają doskonałą przyczepność, ostatecznie definiując prowadzenie samochodu. Trzeba jeździć jak wariat, który nie ma nic do stracenia, żeby przekraczać granice. Kia Niro nie jest takim samochodem. Jest dynamicznie skuteczny i przewidywalny, skutecznie opiera się podsterowności i zawsze utrzymuje postawę, nawet gdy wymagamy jej więcej.
duża przestrzeń z tyłu
Podwozie zawiera odpowiednie składniki: niezależne zawieszenie na dwóch osiach, z amortyzatorami gazowymi i osią wielowahaczową z tyłu. Pozwala skutecznie kontrolować ruchy karoserii i zdobienia karoserii. Jest zdecydowanie bezpieczny. Bieżnik wydaje się być nieco twardy, ale koła o profilu 18 i 45 mogą mieć pewną odpowiedzialność w tym dziale. Mimo to bardzo dobrze radzi sobie z niedoskonałościami drogi.
Przestrzeń na prawie każdą potrzebę
Jako członek rodziny ma bardzo dobre wskaźniki zamieszkiwania i dostępności. Z tyłu kontyngenty rywalizują z tymi z największego Sportage. Bagażnik, pomimo dobrej szerokości wewnętrznej, ma całkowitą pojemność zaledwie 347 litrów, co jest rozsądną wartością. Widoczność, która jest ogólnie dobra, brakuje tylko z tyłu — problem w dzisiejszych czasach. Obecność tylnej kamery w Niro, bardziej niż gadżet, staje się koniecznością.
ładne wnętrze
Wewnątrz , podobnie jak wygląd zewnętrzny, skłania się ku konserwatyzmowi. Ergonomia jest jednak ogólnie poprawna, solidność wydaje się być na doskonałym poziomie, a punkty styku zasługują na uwagę. Na przykład Niro jest wyposażony w skórzaną kierownicę i podłokietnik. Łatwo jest znaleźć idealną pozycję do jazdy, dzięki zakresowi regulacji kierownicy i fotela kierowcy, który jest elektryczny.
Co prowadzi nas do doskonałego wyposażenia standardowego. Szeroka gama wyposażenia, gdzie jedynymi opcjami są lakier metaliczny (390 euro) i Pack Safety (1250 euro), które również przywiozła nasza jednostka. Obejmuje to autonomiczne hamowanie awaryjne, adaptacyjny tempomat, wykrywacz martwego pola i ostrzeżenie o ruchu z tyłu. Podobnie jak w przypadku innych Kia, Niro jest również objęty siedmioletnią gwarancją.
Fotografia: Diogo Teixeira