Niewiele osób musiało dziś słyszeć o Sbarro, założonym przez Franco Sbarro, ale w latach 80. i 90. była jedną z atrakcji Salonu Samochodowego w Genewie, gdzie jego śmiałe, a nawet dziwaczne kreacje były stale obecne. Wśród wielu, które przedstawił, mamy Sbarro Super ósemka , co możemy zdefiniować jako demoniczny hot hatch.
Cóż… spójrz na niego. Kompaktowy i bardzo muskularny, wydaje się, że wywodzi się z tego samego rozmiaru, z którego pochodzą „potwory”, takie jak Renault 5 Turbo, Peugeot 205 T16 czy mniejszy, ale nie mniej spektakularny MG Metro 6R4, który zarówno onieśmielał, jak i fascynował w rajdach pojawiły się — w tym niesławna Grupa B — od lat 80. Podobnie jak te, silnik Super Eight był za pasażerami.
Jednak w przeciwieństwie do nich Super Eight nie potrzebował czterech cylindrów ani nawet silnika V6 (MG Metro 6R4). Jak sama nazwa wskazuje, sprowadza się do ośmiu cylindrów, w dodatku z najszlachetniejszego pochodzenia: Ferrari.
Gdyby Ferrari zrobiło hot hatch
Można powiedzieć, że Sbarro Super Eight musi być najbliższym hot hatchowi Ferrari. Pod kompaktowym nadwoziem hatchbacka (długość niewiele przewyższa oryginalnego Mini) i liniami, które nie byłoby dziwne zobaczyć u żadnego rywala wspomnianego Renault 5 lub Peugeota 205, kryje się nie tylko V8 Ferrari, jak (skrócone) podwozie Ferrari 308.
Zapisz się do naszego newslettera
Podobnie jak 308, Super Eight umieszcza V8 poprzecznie za dwoma pasażerami, a połączenie z tylną osią napędową zapewnia ta sama pięciobiegowa manualna skrzynia biegów — piękna metalowa podstawa z charakterystycznym dla zestawów Ferrari wzorem podwójnego H to osobno w luksusowo odzianym wnętrzu tej Super Eight.
3.0 l V8 o pojemności 260 KM – to w samochodzie znacznie mniejszym i lżejszym od nowej Toyoty GR Yaris, o praktycznie identycznej mocy – i tylko żałujemy, że nie wiemy, jak szybko rozpędza się. 308 GTB rozpędza się nieco ponad 6,0 do 100 km/h, z pewnością Super Eight powinien być w stanie dorównać tej wartości. To, czego nie może zrobić, to chodzić tak szybko, jak pierwotny darczyńca: szacuje się, że biegnie 220 km/h w porównaniu z około 250 km/h oryginalnego włoskiego modelu.
Ten wyjątkowy egzemplarz, zaprezentowany w 1984 roku, jest już w sprzedaży w Super 8 Classics w Belgii. Ma na liczniku nieco ponad 27 tysięcy kilometrów i był przedmiotem niedawnego przeglądu i posiada rejestrację holenderską.
Super Twelve, poprzednik
Jeśli Sbarro Super Eight wydaje się „szaloną” kreacją, to w rzeczywistości jest to drugi najbardziej „cywilizowany” i konwencjonalny rozdział na ten temat. W 1981 roku, trzy lata wcześniej, Franco Sbarro zakończył tworzenie Super Twelve (prezentowanego w Genewie w 1982 roku). Jak sama nazwa wskazuje (dwanaście to 12 w języku angielskim), za pasażerami znajduje się — zgadza się — 12 cylindrów!
W przeciwieństwie do Super Eight, silnik Super Twelve nie jest włoski, ale japoński. Cóż, bardziej poprawne jest powiedzenie „silniki”. W rzeczywistości są to dwa V6, każdy o pojemności 1300 cm3, również montowane poprzecznie z dwóch motocykli Kawasaki. Silniki są połączone paskami, ale mogą działać w izolacji.
Sbarro Super Dwanaście
Każdy z nich zachowuje własną pięciobiegową skrzynię biegów, ale obie sterowane są jednym mechanizmem. A każdy silnik napędzał tylko jedno z tylnych kół — w razie kłopotów Super Twelve mógł pracować tylko na jednym silniku.
Łącznie dostarczał 240 KM — o 20 KM mniej niż Super Eight — ale waży tylko 800 kg, co gwarantuje 5 s do osiągnięcia 100 km/h — nie zapominaj, że to początek lat 80. Lamborghini Countach na Czasem trudno byłoby za nim nadążyć. Ale szybko nadrobiłby zaległości, ponieważ krótkie zmiany biegów ograniczały prędkość maksymalną do zaledwie 200 km/h.
Raporty z tamtych czasów mówią, że Super Twelve była bestią bliską nieposkromionej, dlatego uczyniła bardziej konwencjonalną – ale jeszcze potężniejszą – Sbarro Super Eight.
