Ky sulm ndaj kënaqësisë së drejtimit mund të jetë fatal. Varet vetëm nga ne...
“Çfarë është ai baba?”, “Kjo është një rrotë bir. Shërbeu për të ndryshuar drejtimin", "Dhe kjo nuk ishte e rrezikshme babi?", "Ishte një djalë, por ishte shumë argëtuese!". Në një të ardhme jo shumë të largët, do të vë bast pesë euro që këtë bisedë do ta bëni me fëmijët dhe/ose nipërit tuaj.
Për ne benzinët e zemrës dhe të shpirtit, do të jetë një bisedë më e vështirë se ajo klasike "Babi, si bëhen foshnjat?". Kjo bisedë është e lehtë për ne: “Na ishte një herë një piston, një sistem injektimi dhe një dhomë djegieje… lopatë, lopatë, lopatë, lopatë! Hyrja, ngjeshja, shpërthimi dhe shkarkimi. Pas nëntë muajsh ju u larguat nga linja e prodhimit pa pajisjet më të shtrenjta: sediljet për fëmijë, djep, rroba dhe shishe për fëmijë. Më duhej të blija gjithçka pas tregut”.
Janë këto momente që e bëjnë ngarje gjënë më të mirë që mund të bëjmë me fustanet. Çelësi i së ardhmes është me të vërtetë ky: le të vdesin 65% e këqij dhe ruajmë 35% të mirë.
Lehtë për t'u shpjeguar, apo jo? Epo, tani përpiquni t'i shpjegoni një fëmije, pas 10 vjetësh, se ne jemi argëtuar gjatë gjithë kësaj kohe, pas timonit të makinerive të mëdha, dhe kemi lënë makina autonome për ta: pa timon, pa marsha, jo asgjë, 100% autonome - si kjo. Është si të hahet mish dhe të lë kocka; hani biskotat dhe rregulloni paketën; konsumo ujin e nxehtë dhe largohu vjedhurazi… është e shëmtuar. nuk është bërë. A është kjo bota që duam t'ua lëmë fëmijëve tanë? Ndoshta. Mendo pak, nuk është domosdoshmërisht një botë e keqe. Këtu vjen epoka e sigurisë.
Shpesh rrëfej se 65% e rasteve kur jam pas timonit më vjen të pres kyçet - veçanërisht të hënën dhe ditët me trafik më intensiv (Unë jetoj në bregun jugor të Tagusit, lufta është e vërtetë!). Thënë kjo, të qenurit gjallë është një mrekulli duke marrë parasysh që unë jetoj duke testuar makinat…
Ajo që më mban gjallë dhe me shëndet është 35% tjetër ku nuk futem në trafik, ku rruga është e mirë dhe makina përputhet me kushtet. Janë këto momente që e bëjnë ngarje gjënë më të mirë që mund të bëjmë me fustanet. Çelësi i së ardhmes është me të vërtetë ky: le të vdesin 65% e këqij dhe ruajmë 35% të mirë.
Ashtu si? Unë nuk e di shumë mirë. Por në një të ardhme ku të gjitha makinat janë autonome, shpresoj që do të krijohet një lloj “rezervë natyrore lëvizëse”. Dreqin, sot në mes të Lisbonës askush nuk i hipë kalit, e megjithatë ka nga ata që ushtrojnë kalërim. Besoj se kënaqësia e vozitjes në të ardhmen do të ketë një zgjidhje analoge. Më shumë pista garash, më shumë hapësira për të djegur gomë, pa radarë dhe liri totale. Një lloj rezervati gjuetie ku pre janë kthesat. Një shtëpi në Goodwood afër qoshe.
Është e pamundur të kundërshtosh evolucionin e kohës, por përshtatja e kohëve të reja me nevojat tona nuk është. Veç kësaj, nuk besoj se njerëzimi do të heqë dorë nga opiumi i tij: shpejtësia. Siç tha një zotëri në RFM, “ja vlen të mendohet për këtë…”.
