Et ass e Fakt datt d'Konscht, déi all Autoliebhaber faszinéiert, méi oder manner ähnlech ass wéi d'Flecken vu Gummi, déi d'Ter ausstrahlt wärend engem Drift. Awer et waren déi, déi méi wäit gaang sinn ...
Gutt dann ... et waren déi, déi de Wee erausfuere wollte fir d'Kultur z'entdecken an e mechanesche Workshop als Kader benotzt hunn fir e puer vun de berühmte Renaissancemolereien nei ze kreéieren. Jo, si liesen gutt.Biller wéi d'Mona Lisa an The Last Supper vum Leonardo da Vinci, D'Gebuert vun der Venus vum Botticelli sinn nëmmen e puer Beispiller, déi e geschmiedegt Geescht vun neien Idealer an der Renaissancemolerei gegrënnt hunn. Mir kënnen se net mat semi-syntheteschen Motorueleg nei kreéieren (op d'mannst huet sech dat nach net erënnert), awer mir kënnen se mat engem Autoreparaturgeschäft am Hannergrond positionéieren. An dat muss dem Freddy Fabris seng Iddi gewiescht sinn...
De Fabris ass e Fotograf, deen zu New York gebuer gouf, awer deen op de Stroosse vu Buenos Aires an Argentinien opgewuess ass an zënter iwwer 20 Joer mat Portraiten a konzeptuellen Biller schafft. Seng lescht genial Iddi heescht Renaissance, déi besteet aus der Reproduktioun vun e puer vun den originelle Renaissancemolereien. Zu dëser Zäit rode se scho wat ee vun de gewielte Szenarie war.
SEE OCH: Hyundai Santa Fé: den éischte Kontakt
Apropos der Huffington Post, seet de Fabris datt hien ëmmer Renaissancemolereie beloune wollt, awer just se als Fotoen nei ze kreéieren wier net genuch.
"Ech wollt d'Ästhetik vun de Biller respektéieren, awer ech hu misse e konzeptuellen Foussofdrock enthalen, deen eng nei 'Schicht' un d'Original Wierker géif addéieren. Huelt se aus hirem urspréngleche Kontext, awer behalen ëmmer nach hir Essenz. Ech hunn zoufälleg eng al Garage am Mëttelweste vun den USA fonnt, an dat ass wat d'Serie ugefaang huet. D'Plaz huet gefrot, eppes do ze fotograféieren, a lues a lues hunn d'Iddien ugefaang hir Plaz ze huelen. | Freddy Fabris
De Fabris huet dräi vun den emblematesche Biller gewielt: D'Schafe vum Adam vum Michelangelo, D'Anatomie Lektioun vum Dokter Tulp, vum Rembrandt an dat genannte Last Supper vum Da Vinci. D'Basiskompositioun vun de Szenen bleift trei, mee d'Elementer änneren drastesch.
An der Schafung vum Adam, anstatt ze kucken, wéi Gott den éischte Mënsch erstallt, kënne mir e geléierte Mechaniker gesinn, deen e Schrauberdréier un e géife Karriär sichen. D'Symbolismus ass staark, et ass wéi wann de Schlëssel net dat eenzegt wier wat gebrach ass, awer och d'Wëssen iwwer e puer Joer Motore dréinen. Awer dës Subjektivitéit vun der Interpretatioun ass Är Fantasi iwwerlooss ...
Am Last Supper brauch de Remake eng Gréisst änneren an e puer Schrauwen an der Këscht: den Dësch ass definitiv méi enk an dräi Apostele feelen, awer d'Resultat ass nach ëmmer sensationell. Notéiert d'Rad hannert dem Jesus sengem Kapp, perfekt spillt d'Roll vun der Kroun vun Dornen. De Kënschtler ass souguer bis an de klengsten Detail erofgaang.
Last but not least ass dem Rembrandt säin The Anatomy Lesson of Doctor Tulp. Am ursprénglechen Wierk a wéi den Numm et scho seet, hu mir eng Anatomie-Cours, déi vum Nicolaes Tulpdo engem Grupp vu Léierdokteren geléiert gëtt (d'Geschicht seet datt d'Szen richteg ass an 1632 stattfonnt huet, wéi nëmmen eng Dissektioun pro Joer erlaabt war an datt de Kierper soll am léifsten dee vun engem higeriichtte Kriminell sinn). An der neier "männlecher" Versioun gëtt den Objet am Studium multiplizéiert an et ginn dausend an een Autosdeeler.
Biller: Freddy Fabris