DE Alfa Romeo 155 wist ons niet meteen te overtuigen. Geïntroduceerd in 1992, was het zijn missie om een van de laatste echte Alfa Romeo-auto's te vervangen, de charismatische 75, die ook te lang de laatste Alfa met achterwielaandrijving zou zijn.
Nu onderdeel van de Fiat-groep, heeft de 155 bewezen veel conventioneler te zijn, omdat hij uit dezelfde basis voortkomt als de Fiat Tipo, met andere woorden, een geheel aan de voorkant, dat talloze componenten ermee deelt. Ondanks zijn kenmerkende styling "ademde" de Alfa Romeo 155 Fiat door bijna elke porie...
Maar de perceptie en aantrekkingskracht van het model zou veranderen - en op welke manier - na de beslissing om het te laten deelnemen aan de meest uiteenlopende toerismekampioenschappen van die tijd. En het was een reden: de Alfa Romeo 155 GTA tussen 1992 en 1994 zou hij de Italiaanse, Spaanse en Britse Touring Championships winnen. Maar het zou in de DTM zijn, al als 155 V6 Ti, het Duitse kampioenschap voor supertoerisme, dat hij zijn grootste prestatie zou leveren, door de machtige Duitse merken in zijn eigen huis te verslaan!
De Alfa Romeo 155 had terecht de cuore van liefhebbers gewonnen!
Schrijf je hier in op onze nieuwsbrief
We hebben een 155 GTA Stradale nodig
De gewonnen titels rechtvaardigden meer dan een overeenkomstige high-performance wegversie, zelfs voor de mogelijkheid om "de soort" te evolueren door een speciale homologatie te ontwerpen, vergelijkbaar met de Mercedes-Benz 190E Evo of de BMW M3 (E30). Het plan werd in gang gezet...
In ontwikkeling…
Uitgaande van de krachtigste variant van het model, de 155 Q4 — 2.0 Turbo, 190 pk en vierwielaandrijving — in wezen bijna een Lancia Delta Integrale waarmee hij de belangrijkste mechanische onderdelen deelde, wendde Alfa Romeo zich tot de diensten van Sergio Limone . , gerenommeerd ingenieur bij Abarth, en beschouwde de vader van het rallymonster, de Lancia 037, voor zo'n belangrijke taak.
aan het werk
De 2.0-motor zou Groep N-specificaties krijgen, blijkbaar met een nieuwe Garrett T3-turbocompressor, een nieuwe intercooler en een nieuwe ECU van Magnetti Marelli. Het lijkt er echter op dat er geen vermogenswinst is geboekt en bleef op 190 pk, maar de reactie van de motor lijkt te hebben geprofiteerd.
Het verhaal gaat dat degenen die verantwoordelijk waren voor Fiat meer geïnteresseerd waren in het "monteren" van een V6 onder de motorkap - hoogstwaarschijnlijk de V6 Busso - om de prestaties beter te laten wedijveren met de Duitse modellen en deze zelfs te overtreffen, maar dit bleek onmogelijk vanwege de incompatibiliteit van de V6 met de andere mechanica en chassis van de Delta Integrale.
Dynamisch waren de veranderingen van groter belang. Aan de achterzijde werd de achterwielophanging van de Lancia Delta Integrale aangenomen - het MacPherson-type, met onderarmen - en de sporen zouden respectievelijk voor en achter met 23 mm en 24 mm worden verbreed.
Ze moesten nieuwe spatborden ontwerpen om plaats te bieden aan de bredere rijstroken, evenals nieuwe bumpers, vergelijkbaar in ontwerp met de 155 GTA van de concurrentie, naast de achterkant die nu werd versierd met een nieuwe vleugel. De set werd afgemaakt met nieuwe witte wielen, iets wat gebruikelijk is in de Alfa Romeo-competitie.
het prototype
Er werd een prototype gebouwd, precies degene die wordt geveild, waarvan het interieur, naast de uiterlijke aanpassingen, werd gestript en bekleed met zwart leer, met nieuwe sportstoelen en een driespaaks stuur van Sparco, met een verticale markering op de bovenkant. , zoals we zien bij wedstrijdauto's.
Het meest curieuze detail zat in de sleutel, die naast het aan- en uitzetten van de motor ook automatisch het elektrische systeem en de brandstoftoevoer afsloot bij een ongeval, net als bij wedstrijdauto's.
Het prototype werd gepresenteerd op de Salon in Bologna, Italië, in 1994 en zou later worden gebruikt als auto voor medische hulp bij de Italiaanse Grand Prix, in Monza, datzelfde jaar, met nog steeds de legendarische Sid Watkins aan het hoofd.
"Verloren kans"
Het prototype, dat zoveel verwachtingen wekte, zou echter nooit de productielijn bereiken. Volgens Fiat-functionarissen in die tijd wilden ze niet alleen de V6 onder de motorkap zien om de M3 en 190E Evo Cosworth van die tijd beter onder ogen te zien, maar er zou ook een productielijn voor nodig zijn, gezien de verschillen met de resterende 155 , wat te hoge kosten met zich mee zou brengen.
De productie Alfa Romeo 155 GTA Stradale zou zich aan de intenties houden. Sergio Limone, de ingenieur die verantwoordelijk is voor het project, zegt in een recent interview met Ruote Classiche dat het een gemiste kans was.
wordt geveild
Na de presentatie van het prototype en deelname aan de Italiaanse Grand Prix in 1994, belandde de Alfa Romeo 155 GTA Stradale in de garage van Tony Fassina in Milaan, waar hij vier jaar stond voordat hij werd verkocht aan een vriend.
Deze vriend nam de auto mee naar Duitsland, waar hij zijn eerste kenteken kreeg zodat hij op de weg kon worden gereden. In 1999 werd de auto teruggebracht naar Italië, voor een privéverzameling door een opsteller gespecialiseerd in Alfa Romeo-motoren, onlangs van eigenaar veranderd, die hem nu te koop aanbiedt via een veiling georganiseerd door Bohnams, in Padua, Italië, de volgende dag 27 oktober.
De 155 GTA Stradale heeft 40 duizend kilometer op de teller en is volgens de verkoper in goede staat. Bij de auto zijn verschillende documenten die getuigen van zijn geschiedenis, een exemplaar van het tijdschrift Ruote Classiche met een interview met Sergio Limone en zelfs een brief van deze laatste, gericht aan Tony Fassina, die de authenticiteit van het model bevestigt.
De prijs voor dit unieke stukje Alfa Romeo's lange en rijke geschiedenis? Tussen de 180 duizend en 220 duizend euro voorspelt Bonhams...
Abonneer je op ons Youtube-kanaal.