در جریان نمایشگاه خودرو فرانکفورت 1987 بود که مرسدس بنز کیسه هوای سرنشین جلو را در کلاس S (W126) پس از معرفی کیسه هوای راننده در سال 1981 معرفی کرد. این خودرو عملاً در اوایل سال 1988 وارد بازار شد و در پاییز همان سال W124 - کلاس E آینده - آن را دریافت کرد.
تست تصادف مزایای دستگاه ایمنی غیرفعال جدید را تایید می کند. ترکیب کمربند ایمنی سه نقطه ای با پیش کشنده کمربند ایمنی و اضافه شدن کیسه هوا باعث شد تا حدود یک سوم (33.33 درصد) خطر آسیب به قفسه سینه و سر سرنشین جلویی کاهش یابد.
ایربگ XL
در W126، کیسه هوای سرنشین جلو در محفظه دستکش تعبیه میشود و پنج کیلوگرم وزن دیگر به پکیج اضافه میکند، در مقابل سه کیلوگرم در سمت راننده که روی فرمان نصب شده بود. دلیل وزن اضافی عمدتاً به دلیل نیاز به ایربگ تقریباً سه برابری - 170 لیتر در برابر 60 لیتر راننده - برای پوشش بیشترین فاصله بین سر مسافر و کیسه هوا بود.با این حال خود سیستم از همان اجزاء استفاده می کرد. یک سنسور ضربه نصب شده در بالای گیربکس، یک دستگاه تولید گاز در داخل کیسه هوا و یک پیشران جامد - که توسط کره های کوچکی تشکیل شده است که مشتعل می شوند و مخلوطی ایجاد می کنند که بلافاصله کیسه هوا را باد می کند. شکل "بالشتک هوا" برای محافظت از سرنشین جلو از برخورد با پانل ابزار و ستون A در صورت برخورد بهینه شده بود.
مزایای این وسیله ایمنی غیرقابل انکار بود و در سال 1994 از قبل تجهیزات استاندارد در تمام خودروهای مرسدس بنز بود.
کیسه هوا، کیسه هوا در همه جا
معرفی ایربگ های جلو، برای راننده و سرنشین، تنها آغاز داستان خواهد بود. تکامل فن آوری منجر به کوچک سازی ماژول های سازنده آن شد که منجر به نصب آن در سایر قسمت های خودرو شد.
بدین ترتیب کیسه هوای جانبی توسط برند Star در سال 1995 معرفی شد. در سال 1998 برای پنجره های جانبی ظاهر شد. در سال 2001 کیسه هوای جانبی برای سر و سینه؛ در سال 2009 برای زانو؛ در سال 2013 برای سر و لگن، کمربند ایمنی و کناره های صندلی. و در نهایت کیسه هوای تطبیقی برای راننده و سرنشین با تورم دو مرحله ای و کندکننده بسته به شدت ضربه و موقعیت صندلی در خودرو.